Ik heb het geprobeerd hoor... werken achter een bureau, van half negen tot vijf. Vele, vele jaren. Alhoewel, 'geprobeerd' is wellicht iets te zwak uitgedrukt. Ik heb het gedaan! Ik werkte een paar jaar voor een hypotheekverstrekker, ik werkte een aantal jaar op het kantoor van een schoonmaakbedrijf, ik was zelfs een paar maanden de secretaresse van een visverwerkingsbedrijf en de laatste dertien jaar van mijn kantoorleven werkte ik op de administratie van een hogeschool.
En ondanks dat ik goed was in het werk en de collega's aardig en gezellig waren, was ik er nooit gelukkig. Die twee vaste werkdagen in de week voelden als een blok aan mijn been. Ze voelden alsof ze niet van mij waren. Ik werd geleefd.
De dag vóórdat ik moest werken op kantoor stond dan ook al volledig in het teken van de dag erna. Ik maakte me al druk om het vroeg moeten opstaan, de reis erheen (altijd file, blegh), de hele dag daar moeten zitten en dan dingen doen die ik op zich wel goed kon, maar eigenlijk niet bijster interessant vond. Op zo'n dag leek het wel alsof mijn brein een soort van verlamde. Ik kon niet genieten van de dag, of ik nou vrij was, een gezellige afspraak had, of werk te doen had voor mijn eigen bedrijf, want er hing altijd een donkere wolk boven mijn hoofd: Morgen...
Dan was er natuurlijk de werkdag, die ik heus overleefde en die vaak toch ook wel prima was, omdat ik het best kon vinden met mijn kantoorgenoten en mijn baas volgens mij eigenlijk wel gewoon altijd dik tevreden met mij was, maar toch reed ik aan het eind van de dag met een immens opgelucht gevoel naar huis, om me de rest van de avond te verheugen op de volgende dag, omdat ik dan niet naar kantoor hoefde. Er zat namelijk altijd een vrij dagje tussen de twee kantoordagen.
Dit herhaalde zich echter de volgende vrije dag natuurlijk weer. Alles in mijn hoofd draaide om die werkdag daarna, hoe vaak ik ook tegen mezelf zei "Dat is pas morgen, Eef.. Leef vandaag, Eef... ".
Gek eigenlijk, dat mijn brein zo werkt. Ik heb dat bijvoorbeeld ook als ik op een gewone dag een afspraak later in de middag heb. Als ik niks van te voren plan, dan ga ik de hele dag zitten wachten tot het tijd is om naar de afspraak te gaan, terwijl "normale" mensen waarschijnlijk spontaan van alles uit hun vingers krijgen, want het is nog laaangg geen tijd. Ik leef dan in een soort van "wachtmodus" (ook uit angst de afspraak te vergeten, of de tijd uit het oog te verliezen). Ik heb mezelf dan ook echt moeten leren om van te voren al na te denken wat ik allemaal zou kunnen doen in die paar uur daarvoor en een planning te maken en de dag op te delen in tijdsblokjes, zodat het voelt alsof ik meerdere afspraken heb die dag, die als een puzzeltje in elkaar passen, al zijn de eerdere afspraken uiteraard slechts met mezelf. Want passende puzzeltjes, daar ga ik dan weer wel goed op.
Ach, ik zal vast niet de enige zijn die zo werkt...
Anyway... Als ik dan op de donderdagavond in de file naar huis reed, dan brak eindelijk het fijne deel van de week aan: het weekend. In het weekend voelde ik me namelijk eindelijk vrij. Ik was vrijwel nooit echt vrij, want ik moest meestal wel ergens optreden, of had studioklusjes, of andere leuke muziekwerkdingen, maar... dát was vrijheid voor mij. Dat plande ik zelf, dat was leuk, dat was geluk. Veel van mijn mede-creatievelingen zullen dit wellicht herkennen.
Die twee kantoordagen zaten me daarnaast ook behoorlijk in de weg, omdat ik regelmatig aanvragen kreeg voor die dagen en deze dan moest weigeren, wat ik natuurlijk niet áltijd deed, maar ja.. hoeveel vrije dagen kan (en mag) een mens opnemen, hè? Dat hield een keer op. Muziekwerk moeten weigeren voor kantoorwerk.. dat voelde als een lekkere spadag weigeren, omdat ik naar de tandarts moest. Het zat me dwars.
De dag dat ik het kantoor van mijn baas in liep met mijn ontslagbrief in mijn hand, was dan ook een waanzinnig gelukzalige dag. Ik zou het vanaf nu honderd procent zelf doen. Honderd procent vrijheid gaan ervaren. Honderd procent geluk. En voor een goed aantal jaren was dit ook absoluut zo.
Elke week zag er anders uit, geen dag was hetzelfde. Al het werk dat ik deed was leuk en gaf voldoening. Of ik nou les gaf, arrangementen maakte, in een studio stond te zingen, op het podium stond te zingen, of een koor stond te dirigeren. Ik had het drukker dan ooit, maar voelde me vrijer en gelukkiger dan ooit, gek he? Ik maakte soms werkweken van 70-80 uur, maar ik kreeg er energie van en voelde me als een vis in het water. Hoe meer, hoe beter. Heerlijk.
En toen kwam Corona...
(Lees het vervolg in mijn volgende blog: "Coronatime". Klik hier om daar meteen heen te gaan.
Reactie schrijven