Coronatime

Dit is het vervolg van blog "Kantoortijd". Heb je die nog niet gelezen? Klik dan eerst even hier! 

 

Corona, we hebben het allemaal meegemaakt. We zaten er met zijn allen middenin. Voor de één had dit een grotere impact, dan voor de ander. Voor mij was het lifechanging en niet per se positief. Al mijn werk werd van het ene op het andere moment volledig stilgelegd. En wie mij kent weet: mijn werk is grotendeels wie ik ben. 

 

De eerste weken probeerde ik het nog.. het grote gat opvullen.  Ik maakte leuke zingvideo's, met vaak grappige (Al zeg ik het zelf) corona-gerelateerde teksten. Ik kreeg verzoekjes binnen van mensen die mij volgden op social media en probeerde hier zoveel mogelijk aan te voldoen, maar na een paar weken alleen maar zitten in mijn huiskamer, mijn collegavrienden niet meer zien en nauwelijks spreken, elke dag hetzelfde riedeltje voorbij zien komen (opstaan, liedje zoeken, arrangement bedenken, inzingen, videootje erbij maken, uploaden en weer gaan slapen) en dat allemaal in mijn eentje, in mijn huiskamer, merkte ik dat ik weer het gevoel van vastzitten begon te ervaren. Dat gevoel dat ik had op kantoor, dat had ik nu in mijn eigen huiskamer en daar kon ik niet van weglopen, zoals dat wel van het kantoor kon. Het maken van de liedjes en de video's begon me steeds zwaarder te vallen, tot op het moment dat ik me zelfs muzikaal verlamd voelde raken en ik geen noot meer uit mijn mond kreeg. Alle plezier was weg. Ik blokkeerde.

Hoewel we eerst nog hoop hadden dat 't binnen een paar weken over zou zijn en ik de tourtjes die gepland stonden weer kon gaan oppakken, was het uiteindelijk wel  vrij snel duidelijk dat dit niet het geval zou zijn en we er toch wel een paar maanden, of langer in vast zouden zitten. Al het geplande werk werd dan ook gecanceld. Het is maar goed dat ik van te voren niet wist dat dit uiteindelijk drie hele jaren zou gaan duren.

Wat ook niet hielp was de duidelijke boodschap van desinteresse voor mijn vak vanuit de overheid. Ik voelde me persoonlijk aangesproken als men op die manier over mijn passie sprak. En het woord 'passie' is eigenlijk een understatement. Ik adem muziek. Hetgeen waar ik voor leef, waar ik écht goed in ben, wat een groot onderdeel van mijn identiteit is, zo niet het grootste deel, dát was totaal niet belangrijk in/voor de maatschappij? Dat was alsof de overheid me vertelde dat ik er net zo goed niet hoefde te zijn. Lekker dramatisch, maar als je in je eentje in je huiskamer zit, dag na dag na dag, dan wordt het leven vanzelf wel dramatisch, haha! 

Ik voelde me dus niet alleen vastzitten in mijn huiskamer met elke dag dezelfde riedel. Ik voelde me niet alleen eenzaam, omdat ik niemand meer zag, of nauwelijks sprak, ik voelde me ook nog eens behoorlijk nutteloos en dat met terugwerkende kracht, want.. nu niet belangrijk, dan nooit niet.  Dit deed best een hele hoop met mijn (mentale) gezondheid en gestel, kan ik je vertellen. 

Ik heb uiteindelijk ongeveer een jaar lang voor de GGD gewerkt in die tijd. Jawel,  terug op kantoor dus. Maar aangezien ik tóch al vast zat in mijn huiskamer en mijn huiskamer door de thuiswerkregels ook mijn kantoor was, maakte het werk daar niet zoveel verschil in. Waar het wel verschil in bracht was mijn bankrekening en dat was dan ook mijn enige motivatie. 

 

Gelukkig kwamen we er met zijn allen uiteindelijk wel doorheen. Corona is langzamerhand op de achtergrond verdwenen (Thank goodness) en alles is weer open en vrij. Inmiddels kan ik weer lekker fulltime muziek maken en ziet elke week er weer anders uit. Het werkleven lacht me weer toe, al merk ik nog steeds een beetje de gevolgen van het hele coronagebeuren, vooral in de soort opdrachten die ik nu doe, maar ook in mezelf.

Alhoewel ik me vaak al niet eens meer kan voorstellen dat we écht zo lang binnen hebben gezeten, is de nasleep ervan nog dagelijks aanwezig.

Ik heb trouwens toch óók wel een heleboel geleerd tijdens deze moeilijke tijd en ben over sommige dingen zelfs anders gaan denken. Ik ben mezelf tegengekomen, heb mezelf leren beter kennen en mezelf op sommige punten aangepast. Ik ben er zelf dus ook best een beetje anders uitgekomen dan dat ik erin ging en dat is niet per se negatief. 

 

Ja, ik word nog steeds niet blij als ik elke dag dezelfde riedel moet herhalen (ook als dat ding "niks doen" is), en ja, ik moet nog steeds handige puzzelplanningen maken om meer dan één ding op een dag voor elkaar te krijgen, dat is nou eenmaal hoe mijn brein werkt. Maar..  ik heb geleerd dat het gevoel van vastzitten niet per se alléén maar te maken had met het soort werk dat ik deed (alhoewel dat natuurlijk wel behoorlijk meespeelt), maar vooral ook met de herhaling ervan. Mijn brein leeft op nieuwe dingen. Afwisseling, dat heb ik nodig, anders blokkeer ik na een tijdje, schijnbaar.

Ik vind het natuurlijk superleuk om toffe projecten van een paar weken, of maanden te doen, maar dan wil ik daarna ook wel weer door naar iets nieuws. Daarom vind ik het zo leuk dat mijn werk zich elke keer op andere locaties bevindt en/of ik elke keer weer andere liedjes zing, in andere samenstellingen, voor andere mensen. En ook dat ik niet alleen maar optreedt, maar daarnaast ook al die andere dingen doe, zoals bijvoorbeeld het arrangeren, wat ik dan ook steeds voor verschillende samenstellingen en in verschillende stijlen doe en wat dus ook elke keer een andere puzzel is. En zo ook met al mijn andere zangwerkzaamheden. Dat het zo afwisselend en verschillend is elke keer, dát is mijn lievelings (tel voor de grap eens hoe vaak ik het woord "andere" in bovenstaande alinea heb gebruikt...). 

 

Inmiddels weet ik ook wel (weer) dat een minister kan zeggen wat ie wil (en dat doen ze dan ook, pfff... ), maar muziek is wel dégelijk zeer belangrijk voor de mensheid, al is het maar voor mensen zoals ik, die er hun mentale zuurstof uit halen. Dat zal een niet-muzikant waarschijnlijk nooit kunnen begrijpen, dus waarom zou ik 't hen kwalijk nemen? Ik snap tenslotte niet hoe iemand de rust kan vinden in het dagelijks werken op hetzelfde kantoor en dat is ook niet erg. Blij dat deze mensen er ook zijn!

 

Als laatste besteed ik tegenwoordig iets meer aandacht aan timemanagement. Geen tachtig-urige werkweken meer (uitzonderingen daargelaten). Zo plan ik in de weekenden alleen nog maar optredens. Al het overige werk, zoals lesgeven, repeteren, studiowerk en arrangeerwerk kan wachten tot de werkdagen, tenzij er spoedaanvragen komen, die ik niet kan/wil weigeren, natuurlijk.  Zo zie ik mijn partner ook nog eens. 

Een 40-urige werkweek is tenslotte ook helemaal prima. En dat die werkweek er dan elke keer weer anders uitziet en ik mijn eigen planning helemaal beheer, dát is waar ik zo gelukkig van word! Oh ja.. en van zingen natuurlijk🤭😊