Mensen vragen mij vaak: 'Waarom doe je niet mee met The voice?'. Tsja.. De enige reden om met zo'n programma mee te doen is natuurlijk om snel beroemd te worden. In de hoop een solo-carrière te starten en als de allernieuwste sensatie in de markt gezet te worden. Iets wat ik in mijn kinderjaren nog dacht te ambiëren, maar tegenwoordig ligt dit anders.
Ik had heel vroeger heus de droom de hele wereld over te reizen en overal aan iedereen te laten horen hoe goed ik kon zingen. Ook ik stond als klein meisje van acht of negen jaar voor de spiegel met deodorant of haarborstel in mijn hand als microfoon. Of ik speelde dan met kindermake-up, deed mijn bril af en droomde dat ik dan mooi genoeg was om de grote podia te betreden.
Naar mate ik ouder werd werden de deo's en de haarborstels vervangen door een echte microfoon. Op mijn dertiende kreeg ik van mijn vader een prachtige soundmixer. Een groot, log apparaat, met
twee cassettespelers en heel veel draaiknopjes. Zo kon ik de treble en de bas bij-/wegdraaien en kon ik de boel versnellen, of vertragen. Ik kon opnames maken met de cassettebandjes en uiteraard
waren er verder wat volume knoppen en mogelijk nog meer, maar dat weet ik dan niet meer zo goed. Ook kon ik er instrumenten op aansluiten en.. natuurlijk een microfoon. En dat deed ik..
Jarenlang zong ik mee met de paar karaoke tracks die ik op cassettebandjes had, met mijn microfoon het liefst op het hoogst haalbare volume (mijn arme ouders). En.. (voor de oudjes onder
ons) herinner je je nog hoe je van de ene cassette op de andere cassette kon opnemen? De ene drukte je op play en de ander op rec.. en dan kon je je stem opnemen met dat wat er op het ene
cassettebandje werd afgespeeld. Op het opgenomen cassettebandje was dan, als je het terugspoelde, het resultaat daarvan te horen, inclusief een ruis, die met elke "laag" die ik opnam (waarvoor ik
dan elke keer bandjes moest verwisselen en terugspoelen) steeds heftiger werd. Een driestemmig liedje was dan ook meer een hele harde ruis met op de achtergrond drie zachte stemmetjes. Tja.. de
techniek stond voor niks. Mijn eerste arrangementjes waren daar al geboren en zo groeide mijn liefde voor muziek steeds dieper. Ik ontdekte door dit apparaat dat ik niet alleen maar elke ad lib
in de wereld wilde kunnen zingen en aan iedereen laten horen, maar.. dat ik echt immens kon genieten van samenklanken. Dat ik een kick kreeg van het laten samensmelten van nootjes in mooie
akkoorden en dat ik dat dan met mijn stem voor elkaar kreeg. De ruis negeerde ik dan voor 't gemak maar.
Na een aantal jaar werd de soundmixer vervangen door een PC, waarop ik in de loop der jaren met verschillende opname programma's leerde werken. Cubase, Adobe Audition, Audacity, noem het maar op.
De eerste jaren nam ik dan nog steeds op met een Shure SM58 microfoon, direct ingeplugd in mijn PC, wat natuurlijk nog steeds een fantastische ruis met elke opname meebracht, maar toen ik
uiteindelijk de overstap maakte naar Apple en met Garageband begon te werken besloot ik dan ook maar een studiomicrofoon aan te schaffen. Inmiddels werk ik overigens met Logic Pro en is mijn
overige apparatuur ook flink verbeterd, maar dat terzijde.
Door heel mijn tienerjaren heen zat ik, buiten mijn muzieklessen om, úúúrenlang achter de piano akkoordjes uit te zoeken, of speelde ik met mijn opnamespullen om akkoordjes in te zingen. Nog altijd had ik ergens het idee dat ik wellicht ooit beroemd zou willen worden, maar eigenlijk was ik daar helemaal nooit effectief mee bezig. Onbewust heb ik denk ik altijd geweten dat beroemd worden mijn ding niet was, want ik was alleen maar bezig met het uitzoeken, of maken van arrangementjes en het schrijven van liedjes. Ik heb bergen en bergen aan creaties liggen van vroeger en ondanks dat ik hier nooit iets mee zal doen (want niemand mag ze ooit horen, haha!) waren ze stuk voor stuk erg nuttig, omdat ik met al die creaties enorm veel geleerd heb en ze bij hebben gedragen aan het opbouwen van mijn ervaring en kunde. Niet elke song was goed, niet elk arrangement was goed, maar ook met de "lelijke" dingen leerde ik. En dan vooral dat ik dát dus nooit meer op die manier moest doen.
Toen ik werd benaderd door X-factor of ik mee wilde doen aan hun programma, was het voor mij dan ook niet per sé vanzelfsprekend dat ik 'ja' zei hiertegen. Maar ze waren zó overtuigend en na overleg met vrienden heb ik het er toch maar op gewaagd. Daar had ik echter al heel snel spijt van. De hele sfeer van concurrentie en het battlen met elkaar en proberen de aandacht van de cameramensen te trekken en het middelpunt te zijn.. het was niks voor mij. En dat ze in de montage mijn woorden verdraaiden, ik trok dat niet zo goed. Ik wilde gewoon zingen en dit geregisseerde tv-programma was daarvoor duidelijk niet de plek (ondanks de staande ovatie die ik kreeg van de juryleden, haha!). Het was dan ook dáár dat ik me voor het eerst écht realiseerde dat ik eigenlijk helemaal niet per sé een solo-carriëre wilde. Dat ik, ondanks dat ik van aandacht houd, niet in door anderen gemaakte schijnwerpers wilde staan, waar zingen maar een klein onderdeeltje van zou zijn.
Het besef kwam dat als ik wél tot de live-shows was gekomen (want thank goodness ben ik er vlak voor de live-shows uitgewerkt) dat ik dan heel erg veel van mijn werk zou (kunnen) gaan verliezen.. en dan vooral de allerleukste onderdelen. Dat wilde ik natuurlijk niet!
Ik sprak met vrienden die dit wél hadden meegemaakt. Ze haalden de live-shows, maar braken niet écht door als solo-artiest. Vervolgens werden ze echter ook niet meer gevraagd voor kleinere gigs, of als achtergrond zanger, omdat men dat (mogelijk) niet meer durfde uit angst voor hogere prijzen, "enge" managements, of simpelweg beledigend over te komen, omdat ze nu wellicht alleen nog maar "grote" dingen zouden willen. Resultaat: nauwelijks nog werk.
Het hele netwerk moest weer opnieuw opgebouwd worden.
Of vrienden die zelfs de finale haalden en wél echt doorbraken, maar vervolgens geen leuke koordingen, achtergrond klusjes, of andere samenzang optredens meer konden doen (je zet ten slotte bijvoorbeeld een Duncan Laurence niet in de achtergrond van een André Hazes...). En keus in het soort liedjes dat er gezongen moest worden was er ook niet echt meer. Al deden ze drie optredens per dag, wat natuurlijk in principe te gek is, ze deden wel drie keer exact dezelfde optredens en dat dag, na dag, na dag. Het werk werd best eentonig, muzikaal gezien. Daar moet je tegen kunnen.
Tja, dan moet je net mij hebben. Ik doe niet aan eentonig. Ik wil álles doen. Ik wil toffe grote shows doen, ik wil huiskamerconcertjes doen, ik wil tv-gigs doen, ik wil leuke theatershows doen,
ik wil bruiloften en/of begrafenissen doen, ik wil bedrijfsfeestjes doen, ik wil als achtergrond zangeres werken, ik wil voor een koor staan als dirigent, ik wil in elk mogelijk ensemble gezet
kunnen worden, ik wil dinnershows kunnen draaien, ik wil arrangeren voor allerlei verschillende soorten samenstellingen, ik wil andere zangers coachen en mijn kennis, enthousiasme en liefde
overbrengen, ik wil, ik wil, ik wil! Maar het belangrijkste: ik wil sámen zingen. Ik wil mooie akkoordjes maken samen met mijn mede zangers. Ik wil genieten van het maken van muziek en de
diversiteit ervan. Schijnwerpers zijn leuk en daar geniet ik af en toe ook écht wel van, maar ik geniet net zoveel als ik anderen in de schijnwerpers kan zetten met mijn creaties of sturing. Het
beroemd zijn an sich spreekt me dus totaal niet aan. Ik wil alleen maar aandacht voor de muziek die ik maak en niet voor mij, of voor de mij die men dan denkt dat ik ben.
Beroemd zijn is simpelweg een ander vak dan muzikant zijn, al kan de één de ander helpen (want hoeveel bekende acteurs hebben een hitje uitgebracht en hoeveel zangers zijn er beroemd geworden door hun muziek).
Ik ben na mijn korte tv-carriëre nog regelmatig benaderd door andere vergelijkbare programma's, maar.. ik wist het eigenlijk altijd al: ik ben geboren om vocalen samen te brengen, op wat voor manier dan ook. Ik ben niet geboren om beroemd te worden. Mijn antwoord is: Nee, dank je, laat mij maar gewoon zingen.
Reactie schrijven